Hitch-hiken, skieën, drilboren en sightseeën.

lieve lieve allemaal!



Dit keer begin ik even het een en ander af te maken van de laatste keer. Het was zo stresvol veel dat ik het gewoon niet meer aankon en dus allemaal belangrijke dingen ben vergeten! In Las Vegas hebben we bijvoorbeeld ook nog een 24uur all-you-can-eat buffet gedaan. Dit was echt hilarisch. Voor 50 dollar konden we 24 uur lang binnenhoppen in 7 verschillende lokaties aan de strip! Je kreeg ook alleen maar typisch eten; in Paris kreeg je bijvoorbeeld Crepes, Sushi en Kreeft. En in Caesers Palace wraps, bami en een caeser Salad (A). Dat was dus wel even geweldig, maar ik moest me dus natuurlijk helemaal volstorten vanwege mijn nederlandse afkomst en dat nam mijn maag mij in het eind niet bepaald in dank af.

Ook was ik vergeten te vertellen dat we een dag niet konden werken mijn laatste project in Lake Mead omdat het zo hard regende en stormde. We hebben de hele dag in een typisch amerikaanse bar rondgehangen. Ook had ik de kans om naar Hoover dam te gaan, maar daar was ik net een weekje geleden nog geweest, so I couldn't be bothered. Toen we 's avonds terug kwamen begon het opnieuw te regenen. Dit keer ging de regen ook langzaam over in hagel en sneeuw (apart, zo'n woestijn met regenstormen). Wel was het geweldig om de woestijn, lucht en Joshua Trees blauw op te zien kleuren van de gigantische bliksemschichten.



Mijn tweede Lake Mead project was eigenlijk ook weer superleuk. Aangezien er maar 2 supervisors waren voor 24 mensen, versprijd over 3 mijl hekwerk, kreeg ik een soort supervisorstaak, omdat ik al een keer in Lake Mead geweest was en dus min of meer wist hoe alles in zijn werking gaat. Het was superleuk om iedereen uit te kunnen leggen hoe je een paal in de grond pound, hoe je een brace-gat graaft en een brace-gat met conqruete (soort cement) vult. Het project ging zoals altijd ook weer heel snel voorbij. Het is gewoon echt superleuk om midden in een woestijn te werken, tussen niets anders dan de cactussen en andere plantjes (En toileteren in de vrije natuur is 'LIBERATING'). Ook was ik het boek 'into the wild' aan het lezen, wat grappig was aangezien ik niet wist dat de hoofdpersoon ook een ronde had gelopen om lake mead voordat hij ging rondhangen in Alaska. Lake Mead is ook de plaats waar hij zijn auto achterliet, spullen begroef en geld verbrande. (btw, het boek is veel slechter dan de film)



De vrije dagen daarna vroegen natuurlijk weer om een roadtrip! Dus hebben we met Julie (nickname: Ginny (Harry Potter), Schotland), Laura (Minnesota, USA) en Josephine& Joe (Engeland) besloten een nationale park toer te doen: op het programma stonden Arches Ntl. Park, Bryce Canyon Ntl. Park en Zion Ntl. Park. Na onze superscrub (elke donderdag na project: superscrub, wat betekent dat je met iedereen van het huis, je huis grondig schoon gaat maken), vertrokken we met onze gehuurde auto (waar we met onze backpacks, tenten en andere spullen dubbelgeklapt in zaten) eerst naar Walmart, om even wat goedkope worstjes en S'mores (marshmallows, chocola en crackers) in te slaan. Daarna dus meteen naar Arches, niet wetende dat we ook nog langs Monument Valley zouden komen. Natuurlijk zijn we daar ook even naar binnen gewipt. Helaas, hebben we die echt op zijn amerikaans moeten doen (wat inhoud: kwartiertje kijken en wegscheuren maar weer), anders zouden we niet voor 10 pm in Arches aankomen. Wel was het gewoon supermooi natuurlijk, iedereen was dus al helemaal enthousiast om een voorproefje gehad te hebben (ik was de enige mazzelpik die deze parken al een keer eerder had mogen bewonderen:$). Je merkt toch wel een verschil tussen Utah en Arizona; in Utah zijn meer mormonen en alles is dus strenger geregeld, ook merk je een verschil in landschap. We zijn gratis Arches binnen gekomen (na 8uur hoef je de parkfee van 25 dollar per auto niet meer te betalen), en vonden gelukkig nog een geweldig kampeerplaatsje in het einde van het park. Hier hebben we een kampvuur gebouwd, onze worstjes gebraden en onze s'mores gegeten, waarna we in slaap vielen onder de sterrenhemel (uhm, waarom hadden we ook alweer 3 tenten meegenomen?). 's Ochtends hadden we de wekker gezet om 5:45 am om een mooie spot te vinden voor zonsopkomst, het werd; viewpoint delicate arch. Dus toen stonden we daar met zijn 5en in onze pyjama's naar de opkomende zon te kijken, die alles waar we de vorige nacht al doorheen waren gereden oplichtte. de prachtige stenen die rood opkleurde door de zon en de geweldige vormen van onder andere de delecate arch. na ons 5sterren oatmeal-ontbijt zijn we naar de daadwerkelijke delicate arch gelopen. Een leuke maar korte klim en zeker de moeite waard. natuurlijk een gigantische fotoshoot en 1,5 uur lang gewoon met open mond genieten. Hierna hebben we de Fiery Furnace Walk gedaan, een gesloten deel van Arches, waar je alleen met gids mag komen. Bij deze hike was zeker enig atletisch talent vereist. Dus terwijl we ons tussen de rode rotsen klimmen, kruipen, springen en wurmen vinden we ook nog eens Tamarisk, de bomen die we hebben geelimineerd@ Lake Mohave. Tamarisk scheen inderdaad al een tijd een probleem te zijn bij Arches (helaas krijgt het park niet veel geld meer van de overheid, en kunnen ze zich dus zelfs geen vrijwilligersorganisatie veroorloven).



Die avond vertrokken we al naar Bryce. Tussendoor zijn we blijven hangen bij een All-you-can eat Pizza restaurant (geen wonder waarom obesitas hier een probleem is als een all you can eat goedkoper is dan 2 stuks groente en fruit). We kwamen dus om 1uur 's nachts pas aan in Bryce, wat eigenlijk 2 uur 's nachts was, want het was de nacht dat de klok werd verzet. Wij komen dus uiteraard weer gratis binnen, alleen lag hier ongeveer een halve meter sneeuw. Net toen Josephine en ik onze tent aan het opzetten waren op een plek die niet besneeuwd was (wat helaas wel in het gebied viel van een andere kampeerplaats, die bezet was), kwam een of andere chagrijn zijn camper uitgestapt om te zeggen dat we te luid waren (,we waren letterlijk muisstil geweest). Toen wou Laura, het amerikaanse meisje, dus meteen vertrekken omdat ze zich ongemakkelijk voelde dat ze mensen had wakker gemaakt. Josephine en ik waren niet van plan om weg te gaan, onder andere omdat ook onze tent al half opgezet was. We waren gewoon van plan niets meer te zeggen en dus ons muisstil zijn voort te zetten. Dus zijn we opgesplitst, hebben Josephine en ik de nacht doorgebracht in het besneeuwde Bryce en de rest in een hostel net buiten Bryce. Alles ging perfect, totdat Josephine erachter kwam dat ze haar slaapzak nog in de auto had liggen, wat nou net weer niet ideaal is in de sneeuw. Dus ging ze rennend en stampend en roepend (op een zo zacht mogelijk level voor mr. Chagrijn) achter de auto aan. Ik vond het hele scenario zo grappig dat het me wel even een paar seconde duurde voordat ik me bedacht dat ik gewoon iemand van de auto zou kunnen bellen, om te vragen of ze even terug zouden willen komen. Toen we eindelijk in onze tent lagen MET slaapzak, werden we zo'n 6/7 uur later al onplesant en hardhandig wakkergemaakt door een ietwat drastische ranger. Dat mensen (Mr.& Mrs Chagrijn) hadden geklaagd dat we te luid waren geweest midden in de nacht. Josephine was naar het toilet en dus heb ik dit akkefietje zelf af moeten handelen. Ik zette mijn beste amerikaanse lach op en was zo vriendelijk mogelijk. Het was niet makkelijk om; WAAROM STA JE OP DE VERKEERDE CAMPGROUND? WAAROM BEN JE LUID MIDDEN IN DE NACHT? en WAAROM HEBBEN JULLIE NIET BETAALD? met een vrolijke glimlach en overbodig veel beleefde woorden te blijven beantwoorden. Gelukkig, hadden we wel betaald! Anders had hij zeker meteen zijn boeteboekje erbij gepakt. Mijn naam heeft hij wel genoteerd maar gelukkig zijn we er allemaal goed vanaf gekomen. Het is toch ook niet heel onbegrijpelijk dat je voor kamperen met een tent een onbesneeuwde spot zoekt?:P De rest van de dag hebben we gewoon heerlijk genoten van het adembenemende Bryce, met oranje hoodoo's, groene bomen, een blauwe lucht en witte sneeuw. Bryce is ZEKER mijn favoriete nationale park, ik vind het geweldig en superGORGEOUS!



Zion zou heel dicht bij moeten zijn, maar helaas liet de GPS ons in de steek en deden we er dus dubbel zo lang over. Ook heeft arme Ginny voor het eerst in der leven een speedingticket gekregen. Poor Ginny moest 90 dollar betalen voor 5 mijl per uur te snel rijden. We hebben onze fair-share betaald en dachten dat met de niet werkende GPS-kosten die we terug zouden krijgen van ons autohuurbedrijf en de gratis nationale parken omdat het na 8 uur was, al bijna onze boete betaald zouden hebben. In Zion kwamen we dus weer aan in het donker en we zagen dus alweer helemaal voor ons hoe alles in de soep zou vallen. Gelukkig hadden Mr.& Mrs. Chagrijn het af laten weten en hebben we gewoon weer kunnen genieten van Worstjes& S'mores boven het kampvuur. We waren allemaal een beetje opgebrand dus zijn we lang in bed blijven liggen. We hebben de fameuse Angels Landing hike gedaan, waar een paar weken geleden nog iemand was overleden. Je moet je voorstellen dat je echt over ijsgladde rotsen moet klimmen naast een klif. Maar ook dit was het weer zoo waard. Het uitzicht was breathtaking, je staat midden in 'The Magical World of ZION'. De volgende dag moesten we helaas ons kamp alweer oppakken en onze weg naar Flagstaff terugvinden.



De volgende dag zou ik weer bijna dezelfde kant uitgaan. Mijn project was St. George BLM (Bureau of Land and Management). Onze campground was in Red Cliffs National Conservation Area, wat prachtig was. Het werk was heel leuk. We moesten gabion cages bouwen (een kooi vol met stenen, waar je dan dus horizontaal houten palen tussen plaatst) (zie foto's later). We moesten dit bouwen bij de parkeerplaats van een zeer gevaarlijke grot. Ook hebben we een trail naar deze grot gebouwd. In de grot zijn veel mensen overleden en je hebt dus speciale toestemming nodig om erin te kunnen. Toen we klaar waren met het werk, mochten we naar binnen en hebben we een kleine grottoer gedaan. Ik kreeg zeker wel een Flashback naar speleologie in de Ardennen, maw, supergaaf en superavontuurlijk. De volgende dag vertrokken we naar een andere plaats, waar een rolstoeltoegankelijke trail was. Het was een trail die naar de Anasazi hierogliefen leidde en dus omhoog liep. Omdat er dus telkens regen over de trail liep werd de trail minder rolstoelvriendelijk en ging de trail stukje bij beetje kapot, wat natuurlijk niet acceptabel is bij de mormonen. Dus hebben wij een afvoerpijp aangebracht, wat inhield dat we eers een diep gat moesten graven over de breedte van de trail (niet makkelijk in een berg), de pijp erin moesten leggen, zand halen met een kruiwagen en het weer zo plat mogelijk maken voor al die rolstoelen. Het gat graven in de berg ging natuurlijk niet zonder een drilboor. Het drilboren was zeker mijn favoriete gedeelte van dit alles en toen onze supervisor erachter kwam dat ik plezier had in het drilboren en er ook nog eens vrij goed in was, mocht ik het dus de hele tijd doen (veel mensen vonden het toch alleen maar eng en pijnlijk).



dat is het dan ook wel weer zo'n beetje voor St. George denk ik zo, en dan kom ik dus bij de vrije dagen die ik nu heb. Veel hebben we niet gedaan eigenlijk, we hebben zoals altijd weer hard ons best gedaan voor een roadtrip, maar het wou gewoon niet lukken deze keer. Wel hebben we geprobeerd te liften/ hitch-hiken, maar dit lukte ons alleen naar downtown Flagstaff. We stonden aan het begin van de snelweg naar: Albuquerque, Los Angeles en Phoenix (/Tucson). We wouden naar Tucson zien te komen, daar is een vliegtuigkerkhof dat mijn vader mij heeft aangeraden en waar ik heel nieuwsgierig naar was geworden. Helaas stopte er alleen mensen die naar Albuquerque/ Los Angeles gingen om ons mee te nemen. Wel heel apart om mee te maken. Zeker omdat die snelweg praktisch naast NAU (Northern Arizona University) begon, en er waren dus veel studenten die ons wel mee wouden nemen. Nou zijn studenten over het algemeen heel arm, maar 1 jongen stapte uit en zei: ja ik kan jullie helaas niet meenemen want ik ga naar LA, maar hebben jullie geld nodig? En toen had hij een hand vol kleingeld. Erg apart om geld aangeboden te krijgen omdat iemand denkt dat je huisloos bent, terwijl je ouders beiden arts zijn. Zo maak je ten minste nog eens wat mee:P. Verder zijn we naar de bioscoop geweest (1 betaald, en naar een 2e gesneakt). Geweldig om weer een film van mijn favoriete actrice (Amanda Seyfried) te zien, na uberhaupt 2 maanden (sinds mijn laatste vleigtuigvlucht) geen film/serie meer te hebben gezien. Ook zijn we vandaag gaan skieen met Matilda (Zweeds), Josephine& Joe. Dit jaar dus toch nog geskiet (,geweldig toch, zo zit je midden in de woestijn en dan scheur je over een besneeuwde bergtop!). Helaas hadden Matilda en Joe zichzelf zwaar overschat, en viel Matilda dus op onze eerste piste al zeer pijnlijk en heeft ze dus een taxi teruggenomen. Joe kende gelukkig de sneeuwploeg al en kon dus levend beneden komen (ook al heeft hij de rest van de dag gespendeerd bij de groene babyheuvels:P). Ik en Josephine met wat meer ervaring hadden de geweldigste dag, we gingen van zwart met poekels naar rood met een fun-area (half-pipes en jumps). 1 keer maar verloor ik mijn ski, door een fout van de rental-company, ze hadden mijn ski niet strakgenoeg aangedraaid, dus schoof mijn voorkant naar voren, wat mijn amerikaanse maat 12 ski in een keer tot een 14 maakte. Daar stond ik dus op het midden van een zwarte piste met 1 ski waar ik niet meer in kon stappen. Het andere avontuur was dat we dus op de Snowbowl Arizona waren (zo heette het gebied), terwijl we nog niemand hadden die ons op zou halen en terugbrengen. Dus hebben Josephine en ik onze hitch-hike technieken weer opgepakt en deze keer hadden we binnen 5 minuten een lift naar de snelweg van het skigebied, ook aan de snelweg hadden we binnen 5 minuten een lift naar downtown Flagstaff. Om dit alles te te vieren hebben we deze rustigere, maar toch leuke vrije dagen afgesloten met een heerlijke Thaise maaltijd.



En nu zit ik me hier in de Universiteitsbibliotheek weer helemaal lam te typen om mijn verhaal vandaag nog klaar te hebben, omdat ik morgenochtend om 6 uur 's ochtends naar de Grand Canyon ga vertrekken en ik ook nog in moet pakken:$. Het project duurt 9 dagen en we gaan een trail bouwen. Helaas, kamperen we nu niet meer in de bodem van de Canyon maar gewoon op de top. Wel moeten we dus elke ochtend 3 mijl naar beneden hiken en na het slopende trailwerk weer 3 mijl naar boven, maar ik heb er alle vertrouwen in dat het helemaal geweldig gaat worden, zoals al mijn andere projecten.



Anywaysss, dit was het dus wel weer denk ik! Ik hoop dat ik jullie niet al te erg verveeld heb/ jaloers hebt gemaakt!





CU SOON...