Cultureshock: CostAme(N)Rica(ragua)

Beste lezers!
Allereerst, sorry dat ik zolang niets van me heb laten horen! Na Monte Verde heb ik zo gigantisch veel meegemaakt dat ik eigenlijk geen idee heb hoe ik het in 1 blog zou moeten omschrijven, maar ik ga mijn best doen. Ondertussen zit ik iig alweer voor 3 dagen in Flagstaff, AZ! Ik heb me er even goed op verkeken wat voor een temperatuur het zal zijn, want op de een of andere manier dacht ik dat de eigenschap van een woestijn over het algemeen was dat het enigszins warm was! Maar hier ligt sneeuw, en is het IJSKOUD! Behalve de grootste cultureshock die je maar kan hebben, heb ik dus ook nog een giga klimaatshock (toch is die nog half niet zo erg als de cultureshock). Maar eerst moeten we even terug de tijd in natuurlijk!
Na de geweldige ervaringen van Monte Verde (nachttoers, abseillen van watervallen etc etc) ben ik dus weer teruggegaan naar mijn oude gastgezin in San Jose en heb ik nog een weekje spaanse les gehad. Ik had echt een superleuke week! Ik had een zeer interessante groepsmelange in mijn klas, namelijk: MIJ, de nerd, de oma, de dikkert, de stille en de overvriendelijke Canadees en samen hebben we het level Beginners 3 voor spaans behaalt, wat bijna intermediate is! Daar was ik heel blij mee en ik versta ondertussen ook al erg veel en spreek ook aardig wat, iig de praktische dingen! Behalve spaans, heb ik deze week nog meer skills opgedaan. Ik heb namelijk Salsalessen gevolgd bij de school, ja nederlanders, mijn heupen zijn ondertussen bijna Latijns-Amerikaans! Ook verder, heb ik zeker niet stilgezeten, we hebben bijna elke avond wel een bioscoop, café, bar of club opgezocht! Dat noem ik nou nog eens het nuttige met het aangename combineren:D! Ik heb ook weer veel opgetrokken met de duitse meisjes waarmee ik naar Monte Verde was geweest, Anna en Sandra. Anna was vrijwilligerswerk aan het doen in een bejaardetehuis en Sandra had ook nog een week school gedaan. Zij wouden na deze week door Panama gaan reizen, maar omdat ze geen gele koorts –inenting hadden, besloten ze om naar Nicaragua te gaan. Panama was ik natuurlijk met Elvire al geweest, maar toen ze dus besloten om naar Nicaragua te gaan was ik natuurlijk meteen enthousiast en besloot ik dus om met ze mee te gaan voor mijn laatste 12 daagjes Centraal-Amerika!
Maandagnacht kwamen we aan in Granada, een supermooie stad, ongeveer een uurtje van Managua (de hoofdstad van Nicaragua) vandaan. Nicaragua is (netzoals Panama) echt al een hele andere wereld dan Costa Rica! Veel rijker aan cultuur, armoediger, gevaarlijker, minder toeristisch, minder veramerikaniseert (in Costa Rica hebben ze soms nogal de neiging wanhopig graag op de states te willen lijken) en last but not least goedkoper. Hier hebben we oa een fiets gehuurd voor $2, geslapen voor $5 en gegeten voor $3. Zo kom je de dag nog eens door! Van Granada waren we alledrie dus zo aan het genieten dat we 3 nachten zijn gebleven (2 dagen). De eerste dag gewoon een beetje rondgekeken, typische Nicaraguaanse dingen gegeten (yuka met chicharones/varken) en de 2e dag hadden we dus de fiets gehuurd en zijn we naar en langs Lago Nicaragua gefietst. Het grootste meer van Centraal-Amerika, waar zich oa ook zoetwaterhaaien in bevinden. Het was superleuk om weer een keer te fietsen want ik mis mijn groene, mobiele fietsje in Enschede. Wel moesten we noordelijk langs het meer fietsen want aan de zuidelijke kant schenen bosjesmannetjes nog wel eens de neiging te hebben om met hun Machettes voor je fiets te springen en je te beroven. (Machette=gigantisch mes waarmee je je normaalgesproken alleen door de wildernis ploegt) Maar er is dus niets gebeurd, en we hebben er geen spijt van gehad want het was echt prachtig! ‘s Avonds natuurlijk genoten van een pilsje (0,5 liter) voor nog geen dollar en de volgende dag zijn we alweer doorgetrokken naar onze volgende verblijfplaats, Leon! Leon ligt aan de andere kant van Managua en is ook echt heel stijl en cultuurvol. Dus de eerste dag hebben we weer een beetje ge’explored’ en de dag daarna hebben we gevolcanoboard! Jep, dat versta je goed, we hadden ons ingeschreven voor een Volcanoboard tour. Het kwam er op neer dat we eerst weer een bumpy busride door de busch busch naar de vulkaan moesten zien te overleven. Daarna de vulkaan beklimmen, genieten van het uitzicht, en je op een bord naar beneden storten! Niet gillen zoals Anna deed, want dan kom je beneden aan met een mond vol zwarte tanden. Ik moet je eerlijk toegeven dat het een beetje een toeristische onzin was! Maar ik heb zelden nooit zo hard gelachen. Eigenlijk is het gewoon sleeen, waarbij je een snelheid van 80 km/h kan bereiken als je niet afremt. Het enige probleem is dat je over steen gaat en niet over sneeuw, dus de steentjes en het stof vliegen in het rond (ik vond ze onder andere terug in oor en neus) en het vallen wat je onvermijdelijk gebeurd is dus ook een flinke portie pijnlijker. Toch, ken ik niet veel mensen die kunnen zeggen dat ze zich met een sleetje van een actieve vulkaan hebben gestort. (had ik eigenlijk al wel verteld dat hij ook nog actief was?)
In ieder geval, zo schoot de eerste week alweer voorbij, Leon was de meest noordelijke Nicaraguaanse plaats waar we geweest waren, dus daarna gingen we weer omlaag. Onze volgende stop was Lake Appoyo. Niet heel veel bijzonders, maar de meest rustvolle plaats waar ik ooit geweest ben! Ons hostel was pittig duur (omgerekent bijna 10 dollar!) maar dat was het dubbel en dwars waard, met prachtig weer, prachtig uitzicht, en een heerlijk vervrissend meer om je af en toe in af te koelen. De dag daarna gingen we weer terug naar ons hostel in Granada, als een soort verbindingsnachtje. We hebben de bus gepakt naar Massaya waar we de grootste markt bezochten die ik ooit gezien heb. Ik heb nog nooit zoveel ZOOI bij elkaar gezien, het was echt gericht op het toerisme en het was zeg maar de grootte van 2x lonneker ofzo, maar toch heb ik geen souvenirtje gezien dat ik ooit ook maar zou overwegen om te kopen. Dit vonden we allemaal dus een beetje zonde van onze tijd omdat we liever nog een dagje langer in rustvol Lake Appoyo waren gebleven. De volgende dag was het zondag, dus moesten we nog een nachtje langer in Granada blijven, omdat op zondag het ov in Nicaragua voor maar 25% functioneert. Op maandagochtend vroeg moesten we eerst afscheid nemen van Anna, die ging terug naar Leon voor een maand vrijwilligerswerk. Dus was het alleen nog maar Sandra en ik. Wij vertrokken die middag naar een eiland in het Lago Nicaragua, genaamd Isla Ometeppe. Een eiland dat bestaat uit 2 vulkanen en een paar ondergecivilizeerde dorpjes. Dit was echt heel apart! We hadden voor 3 dollar een soort eng ziekenhuisbed gevonden ergens, wat eigenlijk perfect was, want we hadden uitzicht op beide vulkanen. Dag 1 hadden we weer een fiets gehuurd en hebben we een beetje tussen de vulkanen gefietst. Echt heel gaaf, ook al wouden de fiets en de onbegaanbare wegen niet echt meewerken. De dag daarna werd ik ‘s ochtends een beetje ziek, maar we wouden de kleine vulkaan beklimmen. Bas is natuurlijk geen spelbreker en ik dacht dat als ik me er overheen zou zetten dat het wel goed zou komen. Dus ik die vulkaan beklimmen, en het ging ok, totdat ik boven aan kwam. Toen werd ik echt superziek. Het was echt een hel om overgevend, toch nog voor het donker terug proberen te komen! Zelfs al mijn gal is eruitgekomen, maar ik leef nog! Wel ook heel erg dat we de volgende dag dus alweer terugmoesten proberen te komen naar het vaste land, dit betekende een bumpy-bus, een misselijkmakende ferry en nog een bus naar Rivas, waar de volgende ochtend de bus ons alweer naar San Jose zou brengen. Gelukkig, voelde ik me daar naar omstandigheden nog wonderbaarlijk goed! Dus zijn we de stad in gegaan, en toen we uitgegeten waren en allebei nog 2 Cordobas hadden (Nicaraguaanse munteenheid), omgerekend ongeveer 30 eurocent, wisten we niet wat we ermee moesten doen. Totdat een van ons op het gekke idée kwam om het in een gokautomaat te drukken. Dus wij met superveel lol een Casino naar binnen om 30 eurocent te verspillen, maar dat wou niet lukken! Want, toen ik er mijn 2e en laatste Cordobas in gooide kwamen er 100 nieuwe uit, it was my lucky day! Maarja, we wouden juist van het geld af! Dus toen zijn we doorgegaan totdat het weer op was:P op 2 snickers en 2 drankjes na die ik dus wel verdiend had!
De volgende ochtend gingen we met veel tegenzin de bus in, terug naar San Jose. Ik zal jullie niet met het meest verschrikkelijke grensovergangverhaal ooit vermoeien want ik denk dat ik dan weer in psychose schiet! Maar het is allemaal goedgekomen. Het afscheid nemen van Costa Rica, de mensen, het lelijke San Jose (wat toch aanvoelde als thuis) was superpijnlijk en ik had gewoon echt geen zin om van het echte en pure Latijns-Amerika naar de states te gaan. Het voelt ook echt heel vreemd om al in mijn laatste landbestemming aangekomen te zijn! Ik kan het nog steeds niet geloven hoe snel de eerste vier maanden voorbij gevlogen zijn! Ik zal Venezuela en Centraal-Amerika (Costa Rica, Nicaragua en Panama) nooit vergeten en ik heb er echt de beste herinneringen aan overgehouden.
Toch voelen deze lokaties nu al aan als een droom, eigenlijk al toen ik in vluchthaven denver was, wat hypermoderner en voor mijn gevoel ook groter is dan Schiphol. Daar was iedereen in een keer weer van mijn huidskleur, kwam drinkwater uit de kraan, is alles schoon en westers (Unlike Central-America). Alles is dus goedgegaan, en ik ben nu dus in Flagstaff, AZ! We hebben 2 zware dagen voorlichting achter de rug en shopping, want met die paar t-shirts en zwembroeken die ik heb meegenomen voor mijn tropische lokaties red je het niet in Flagstaff op 7000 feet hoogte, waar de temperature nauwelijks boven 0 komen.
Wat ik hier ga doen is echt niet te vergelijken met het vrijwilligerswerk wat ik in Costa Rica heb gedaan. Ik werk hier namelijk voor een non-profit organisatie genaamd ACE (American Conservation Experience), die zichzelf moet onderhouden. Ze krijgen dus geld van Nationale Parken, Nationale Monumenten, en andere beschermde gebieden, als wij daar werk leveren. Van dat geld kunnen zij dan weer onze accomodaties, eten en andere benodigdheden betalen. Morgen vertrek ik naar Lake Mohave, dichtbij Lake Mead en Las Vegas. Hier ga ik het ecosysteem handhaven door bomen om te zagen die daar origineel niet thuis horen. Ik heb er echt heel veel zin in en ik ben er helemaal klaar voor mijn steentje bij te dragen aan de prachtige natuur hier.
Bedankt voor het lezen! Ik hoop dat het niet te vermoeiend en lang was. Internet is hier dus echt superschaars, dus ik weet niet of ik snel nog wat van me kan laten horen.
Hope to see you soon my dears! (om het even amerikaans af te sluiten)
Bass

Ps CostAme(N)Rica(ragua)= Costa Rica + America + Nicaragua (echt een GIGANTISCHE cultureshock)