Heaven& Hell, down@ the Great Grand Canyon

Mensen, mensen!

Vandaag heb ik afscheid genomen van Josephine, mijn Roadtrip-buddy! Met haar heb ik meer dan de helft van mijn projecten gedaan en alle vrije dagen gespendeerd. Ik heb vandaag in de bus gezeten van Tucson naar Flagstaff. Hierdoor, had ik dus 5 uur lang de tijd om na te denken. Ik schoot toch wel een beetje in de stress! Ik ben echt al heel snel thuis en ik heb zo'n zin om iedereen terug te zien, maar ik heb echt nog totaal geen zin om het echte leven te beginnen. Het rondtrekkende Nomadenleventje met een beetje sightseeen hier, een beetje vrijwilligerswerk daar en een snufje socializen tussendoor bevalt me namelijk geweldig!

Oke, bij deze mijn inleidende anekdote. Ik zal verder gaan waar ik de laatste keer gebleven ben. De grand canyon was breathtakingly AMAZING... ik weet gewoon niet hoe ik het moet omschrijven. It's like the Roraima all over again! Het is gewoon zo groots dat je vergeet wat links en rechts, onder en boven en horizontaal en verticaal is. De eerste dag hoevden we gelukkig nog niet te werken, we hebben een stukje de south-Kaibab Trail gelopen (de trail waar we hebben gewerkt). De trail die helemaal van boven aan de Rim beneden naar de Colorado River gaat (,uiteraard mag je dit niet in 1 dag naar beneden en naar boven lopen, 15 mijl en levensgevaarlijk). De trail begint met Switchbacks (een trail zigzaggend naar beneden gaat recht onder elkaar). Aangezien wij de hele trail repareren van beneden naar boven, waren we daar dus nog niet geweest. 2 toeristen zijn gewond geraakt die dag omdat een man van bovenaan uit goede bedoelingen de trail had willen 'schoonmaken', stenen naar beneden had getrapt/gegooid en een jongentje en een andere man had geraakt. Ze waren er echt slecht aan toe en dus hadden we meteen een task voor onze eerste werkdag; de schoorsteen schoonmaken (schoorsteen= een rij van Switchbacks). Na het afsluiten van het desbetreffende gedeelte van de trail, gingen we de volgende dag dus stenen naar beneden gooien. Van switchback naar switchback naar switchback totdat de hele schoorsteen vrij van vallend steengevaar was. Dit duurde tot de lunch, hierna hebben we het werk voortgezet van waar de laatste groep gebleven was. Wat het idee is: het handhaven en verbeteren van de South-kaibab Trail. Wat de kunst is: zand ('Dirt') vinden, wat nodig is voor de trail. Het beetje dat uit de goot (voor het goed laten wegstromen van regenwater) komt, is zeker niet genoeg om alle gaten en houten stappen op te vullen. Meestal, maakten we een vuurlijn/ketting, omdat onze dirtbron zo ver weg was. Al snel werd ik gebombardeerd tot 'Finisher', wat betekend dat ik alles af mocht maken en dus de daadwerkelijke gaten en gebreken van de trail opvulde met het 'dirt' wat iedereen de hele dag aan het verzamelen was, met houweel, schop en emmers. Waarschijnlijk is dit omdat ik de week ervoor in St. George ongeveer hetzelfde had gedaan, maar dan nog perfecter, want die trail moest ook nog eens rolstoelvriendelijk zijn. We werkten op het populairste gedeelte van de trail, omdat het relatief dichtbij de Rim was en omdat ik dus de enige was die daadwerkelijk op de trail werkte de hele dag, kreeg ik de; 'Wanneer is de roltrap klaar', 'Mooi kantoor heb je hier' of de mensen die ongegeneerd hun kinderen vertellen dat dit is waarom ze hun school moeten afmaken. Ook grappig was de: 'Wat ze je ook betalen, het kan nooit genoeg zijn' als ik dan zei dat we allemaal vrijwilligers waren, waren ze even stil en dan kwam er een 'Well, Gooood for you!'. Eerst was het grappig, maar later wist ik echt niet meer wat ik moest zeggen, dus besloot ik hetzelfde tegen hun te gebruiken. Dus als er een 'wat een hard werk' kwam, zei ik: 'het is een prachtig kantoor!'. En als mensen vroegen wat we deden zei ik: 'de roltrap is bijna klaar!'
Op Maandag hadden we een trail-vrije dag. Met andere woorden, de Rangers hadden ons nodig als verhuisers (wist je dat 25% van alle rangers een saaie kantoorbaan heeft?). Omdat het hoofdkantoor in de Grand Canyon verplaatste, waren wij de uitverkorenen om alles te verhuizen. Na de hele dag onze rug kapot getild te hebben, waren we wat eerder klaar dan normaal en hadden we dus tijd om de Cheesy IMAX movie te gaan zien (gratis voor ACE-vrijwilligers, daar worden nederlanders gelukkig van;)). De dag daarna wouden we het gewoone trailwerk weer oppakken, dus hiketen we naar de plaats waar we onze spullen hadden gelaten, om er vervolgens achter te komen dat de muilezel-crew al onze tools mee naar boven had genomen (er gaan 16 muilezels elke dag de GC up en down), door miscommunicatie hadden ze onze tools een dag te vroeg mee naar boven genomen. We hebben de beloofde sectie snel en zonder gereedschap afgemaakt en dat duurde ons maar een uurtje. Toen konden we verder dus niets meer doen, en besloten we iets zeer illegaals. Onze Supervisor vond al dat we de rivier echt moesten zien en dus gingen we ervoor! Helemaal naar beneden naar de rivier en naar boven in 1 dag, 15 mijl waarvan 7,5 stijl omhoog (voor degenen die kilometers prefereren: 15 mijl= 24+km). De tocht naar beneden was goed te doen en het dubbel en dwars waard. Beneden kom je in een keer in een soort hemel annex sprookjesachtige droomwereld, waar de lucht blauw is, de bomen groen zijn, de geweldige rotsvormen alle kleuren van de wereld hebben, de huisjes uit een sprookje komen en witte pluisjes rustig naar beneden komen dwarrelen. Helaas was deze pret maar van korte duur, want we begonnen de tocht weer terug naar boven. Mensen, I'm not gonna lie; dat was echt op het randje hoor! Ik snap waarom ze niet graag willen dat mensen in een dag naar beneden en boven gaan. Dat is het gevaar van de Canyon. Als je een berg/vulkaan/heuvel/etc. beklimt, moet je eerst naar boven en dan naar beneden, waarbij je goed merkt tot waar je het aankan. Maar de Canyon? Je hebt hem zo naar beneden gehupt, maar naar boven kruipend, hijgend, jankend en met een hartslag van 150 slagen per minuut issie nog steeds niet makkelijk. Ik hou niet van opscheppen, maar toen ik toen dus als eerste boven was, kwam er even een flinke laag van geluk, zelfvoldoening& zelfverzekerdheid opzetten, dat was echt GEWELDIG. Wat een overwinning!

Na weer thuis te zijn gekomen op woensdag, een heerlijke curry gegeten te hebben@ de Thai voor Crewdinner, de superscrub op donderdag gedaan te hebben, heb ik even mijn nieuwe hardloopschoenen uitgeprobeerd in het Aquaplex, waarna we lekker onderuit waren gezakt in de hot-tub. Trouwens, ik was bijna in de verleiding geraakt om fivefingers te kopen in plaats van hardloopschoenen. Een schoen die 5 tenen heeft en het idee is dat het voelt alsof je op blote voeten loopt, maar dan beter en toch een zool (laat ik op blote voeten lopen nou net geweldig vinden). Ik heb ze ook geprobeerd en het was inderdaad geweldig. Iedereen loopt er hier mee, maar ik vond ze toch net iets te lelijk en net als de Crocs denk ik niet dat ze de blits gaan maken in Nederland:P.

Voor vrijdag hadden we ons ingeschreven voor het algemene vrijwilligersuitje naar een ijshockeywedstrijd in Phoenix. LET'S GO COYOTES! Dit is iets dat je zowiezo meegemaakt moet hebben als je naar amerika gaat. Amerikaanse sportwedstrijden gaan voor 5% over de daadwerkelijke sport, 15% om vechten, 30% om alcohol& eten (fastfood, uiteraard jah:D) en 50% om bullshit. Die 50% bullshit zal ik nog ietwat specificeren; onder andere heb je de kiss-cam, koppels worden gefilmd op het grote scherm, die dan moeten zoenen. Ook is er de T-shirt-toss, de loterij, de babyhockey (wat dan wel weer hilarisch en heel schattig is in de pauze), hierdoor zie je ook hoe moeilijk het eigenlijk is en het geeft wat perspectief en natuurlijk nog de irritante mascote etc. etc. Maw, voor ons: 10% focus on the game en 90% dubbel liggen van de lol. Ze zijn ook echt niet van plan een aardig of sportief spelletje te spelen ofzo hoor! Als er een goal tegen valt, gilt iedereen boooh! en gaan ze meteen verder. Terwijl bij een eigen goal de wereld op zijn kop staat, dan wordt er gegild, gejuichd, de discolichten gaan aan, een overwinningsmuziekje luidt, en ook een extra t-shirt toss en loterij ontbreken er dan niet aan.

De volgende dag was erg genant, Josephine en ik waren in een hotel gebleven in Phoenix en we hadden een rodeo geboekt voor de volgende dag. Niet wetende dat de rodeo zo ver was, en het openbaar vervoer zo slecht was dat we er gewoon niet konden komen, gewoon letterlijk niet. Een taxi was 30 dollar geweest en dat was de 10 dollar rodeo toch niet waard. Het hotel hadden we al betaald voor een dag, en dus hebben we een dag rondgehangen in Phoenix (wat echt de saaiste stad is waar ik ooit ben geweest, Lonneker heeft zeker meer te bieden). We zijn naar een technologisch museum geweest, waar we ons leuk tussen een groepje scholieren hebben gevoegd voor een gratis entree. Ik heb ook nog gezocht voor een lange broek, de meest onmogelijke tocht ooit. Nu zit ik dus zonder Jeans omdat ze mijn maat hier gewoon totaaal niet hebben en ik uit mijn broek gescheurd ben (wat een wonder:P een H&M broek voor 20 eurie die ik al 6maanden non-stop draag). Van de sportevenementen konden we geen genoeg krijgen en dus hebben we ons die avond ook nog op een baseball-wedstrijd getrakteerd. Deze was niet half zo goed als de hockeywedstrijd, de helft van de suporters liep na een half uur boos weg omdat het spel zo slecht was, maar gelukkig waren de t-shirt-toss and de kiss-cam weer present.

De volgende ochtend vertrokken we met een Greyhound-bus naar Tucson. Deze vertrok maar 1,5 uur te laat, dus het was een van de betere tot zover. Ons hostel in Tucson was echt superleuk, supergezellig en een gratis wafelontbijt. We waren meteen de stad in gegaan. (wat zijn amerikaanse steden toch vreemd, ik mis echt een leuk stadscentrum! In Phoenix DOWNTOWN heb ik letterlijk meer dan een half-uur rondgelopen zonder een levende ziel te zien). Hier zijn we naar het fotografie-museum en het kunst-museum geweest (,waar ik met mijn ov-jaarkaart aka studentenkaart natuurlijk ook gratis in kwam). Dit alles was in het universiteitsgebied en daar hebben ze de beste uitvinding ooit gedaan. CAMPUS CANDY! Het is een frozen Yoghurt zaak/jamin, met een speciale lente-actie. Die luidt; een bakje frozen yoghurt met topping naar keuze van de hele winkel (dus de hele zaak, 3x een jamin). Nou daar zijn we dus natuurlijk helemaal los gegaan, uiteindeljik werd het voor mij een beker vol jelly belly's, M&M's, veel fruit, een beetje Cereal, chocola, kauwgomballen, Wine Gums, een vleugje frozen yoghurt en meer. (Ik werd wel even oprecht bang voor diabetis.)

De volgende dag zouden we naar het vliegtuigenkerkhof gaan, waar we eigenlijk de hele reis naar Tucson voor hadden ondernomen. Wat een avontuur! een Vliegtuigkerkhof met meer dan 300 vliegtuigen staat natuurlijk niet in het centrum. Het openbaar vervoer kon ons helaas maar tot net buiten Tucson brengen en dus moesten we vanaf daar 1 mijl dwars door de woestijn lopen (Chauffeur: 'ben voorzichtig voor slangen'), of 3 mijl langs een snelweg (behulpzame vrouw in bus: 'mensen hebben hier verkeersongelukken gehad, het is levensgevaarlijk, ik zou mijn kinderen er niet langs laten gaan). Dus dat was een lastige keus:P na een leuke tussenweg van 2 mijl, niet te ver van de snelweg en nog steeds in de woestijn toch levend aangekomen. Gelukkig was de slang aflatig geweest, maar cactusstekels waren zeker present. (Amerika is echt oprecht het minst openbaar vervoervriendelijke land ooit). Toen we eindeljik waren aangekomen moesten we ook nog eens gewoon de volle pond betalen, geen AAA korting zonder AAA kaart, geen ov-jaarkaartkorting uhm pardon, studentenkorting, geen vrijwilligerswerkkorting, niet eens 'net-een-halfuur-door-de-woestijn-gelopen' korting, niets, gewoon de 25 dollar betalen! Alleen Millitairen kregen korting en dat waren we dan net weer niet. Wel was het superinteressant en indrukwekkend, een gigantische opslagplaats van honderden oorlogsvliegtuigen, midden in de woestijn te zien. De meesten zijn van de vietnamoorlog en staan opgeslagen om ooit nog hergebruikt te worden, de meeste 2e wereldoorlogsvliegtuigen daarentegen, staan in het Museumgedeelte omdat die niet gebruikt mogen/kunnen worden. Veel interessante toers gehad, maar al te veel tijd hadden we niet want we moesten weer op de leuke woestijnexpeditie, langs de snelweg en het slangenparadijs. Na dit overleefd te hebben, hebben we onszelf weer beloond op een ongezond hoge suikerdosis@ Campus Candy, waarnaar we onze weg terug naar ons hostel hebben gevonden.

De volgende dag heb ik dus afscheid moeten nemen van Josephine. Ik heb zoveel lol met haar gehad! Gelukkig woont haar vader in Utrecht en gaat het dus niet al te moeilijk worden om elkaar op te zoeken. Nu zit ik weer in Flagstaff. Ik ben net terug van een bar, waar ik het officieel helaas natuurlijk alleen maar op een colaatje heb mogen houden, en morgen ga ik weer naar St. George, waar ik me zeer vereerd om voel omdat de supervisor me waarschijnlijk heeft aangevraagd. Behalve vergelijkbaar werk met de laatste keer gaan we ook mensen interviewen over wat ze van de trail vinden. Gaat dus erg interessant worden. Heb er echt heel veel zin in, maar ik vind het heel vreemd dat het mijn laatste project is!

Dit is het einde, het is toch nog aardig lang geworden. Het idee was om eens wat creatiever te doen en sneller up te daten, zodat het formaat misschien wat binnen de perken zou kunnen blijven. Ik weet dus niet of dat helemaal is gelukt(A).

Ik zeg; 'See you later, Alligator!'

ps.

ik zal dus terugzijn op 20 mei en ook zal ik een welkomstfeest geven!
Het welkomstfeest zal plaats vinden op 27 mei, zodat mijn geliefde examenvrienden ook lekker mee kunnen feesten.
Bij deze zijn jullie als mijn trouwe lezers natuurlijk van harte uitgenodigt! Jullie zijn welkom vanaf 20.00 uur @ huize Mastboom.

Hopelijk tot dan!

laat aub weten of je komt door te mailen naar bas_mastboom@hotmail.com , dan kan ik je ook het adres geven.

Bas (0019286373789)